گویی از روز ازل این صحنه بازیگر نداشت "شعر"

سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت

بازکردم این صدف را بارها ، گوهر نداشت …

از تهیدستی قناعت پیشه کردم سال ها

زندگی جز شرمساری مایه ای دیگر نداشت

هرکجا رفتم به استقبالم آمد بی کسی

عشق در سودای خود چیزی از این بهتر نداشت

بارها گفتی ولی از ابتدای عاشقی

قصه سرگشتگی‌هایت مگر آخر نداشت

سال‌ها بر دوش حسرت‌ها کشیدم بار عشق

هیچ دستی این امانت را ز دوشم برنداشت

کاش می‌آمد و می‌دیدم که از خود رفته ام

آنکه عاشق بودنم را یک نفس باور نداشت

آسمان یک پرده از تقدیر را اجرا نکرد

گویی از روز ازل این صحنه بازیگر نداشت

ناله ما تا به اوج کبریا پرواز کرد

گرچه این مرغ قفس پرورده بال و پر نداشت . . .

خانه‌ی دوست کجاست...؟ (سهراب سپهری)

خانه‌ی دوست کجاست؟

در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه‌ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت

نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز از تر است

و در آن عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است

می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سربه در می‌آرد

پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی

دو قدم مانده به گل

پای فواره‌ی جاوید اساطیر زمین می‌مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد

در صمیمیت سیال فضا خش خشی می‌شنوی

کودکی می‌بینی

رفته از کاج بلندی بالا ، جوجه بردارد از لانه‌ی نور

و از او می‌پرسی

خانه ی دوست کجاست؟

سهراب سپهری

GHAND

توبه اثر می‌کند... (شعر)

هر چه که هستی بیا

گر چه که پستی بیا

توبه شکستی بیا

یار نظر می کند

نیمه شبان خلوت است

مظهر هر رأفت است

عاشق شوریده را

یار  نظر می کند

ای شده غرق گناه

خواب گران تا به کی

چاره‌ی درد تو را

دیده‌ی تَر می کند…

هر چه که هستی بیا

گر چه که پستی بیا

بنده‌ی شرم گونه را

یار نظر می کند

توبه اثر می کند...